Bezoek aan Tiga Batang Air
Drie januari 2011 gingen we onverwacht naar Amahei op Ceram om het project van stichting Tiga Batang Air te bezoeken.. We worden gastvrij ontvangen bij bung Jacob en usi Ellen Taberima, de contactpersonen voor het project, en worden uitgenodigd te blijven logeren. We maken meteen kennis met twee meisjes van de groep van zeven SMA bezoekers. Ze wonen in het achterste deel van het huis. Ze delen twee slaapkamers en hebben een soort voorkamer waar ze de was en ander spulletjes hebben.Ze regelen dit allemaal zelf en door een deur is het ook een afgescheiden deel van het huis.
Bung Jacob vertelt ons dat ze veel tijd investeren in de begeleiding van de meisjes. De meisjes wordt aangeleerd welke taken er in en om het huis zijn, tafelmanieren, omgaan met elkaar en met gasten en ook op het gebied van hygiëne en uiterlijke verzorging hebben ze heel wat bij geleerd omdat het leven in de kampong in de bergdorpen waar ze vandaan komen heel anders is.Zeker als je het vergelijkt met de Nederlandse maatstaven die in huize Taberima zijn. In hun vrije tijd geeft bung Jacob hen Engelse les. De meisjes volgen de SMA en bung Jacob vertelt vol trots dat ze bij de besten van de school horen als het gaat om schoolresultaten en gedrag, een onderdeel wat ook beoordeeld wordt.
De zeven meisjes van de eerste lichting en een van de tweede
Bung Jacob en usi Ellen krijgen per meisje onkostenvergoeding van de stichting. Zelf leggen ze daar regelmatig geld bij voor extra onkosten. Zo gaan ze om de beurt met de meisjes naar de tandarts waar hun gebit opgeknapt wordt, veel jongeren hebben last van zgn. wolf in de tanden, dit wordt dan opgeknapt waardoor de meisjes er meer verzorgd uitzien en zelfverzekerd kunnen lachen.
De volgende dag naar het logeerhuis(Asrama) in Sanahu. We rijden door verschillende dorpen langs de Elpaputihbaai. In een klein huisje met veranda treffen we een groot aantal van de 24 kinderen van het SMP project aan. Deze kinderen volgen de SMP in het dorp Sanahu. Alle kinderen komen uit het dorp Abio, 60 km verder de bergen in. Achter het huis zijn wat kleine slaapvertrekken en een aparte toiletruimte zonder water en licht, het huisje eromheen is nodig aan vervanging toe.
Het water moet gehaald worden aan de overkant van de weg en het gebeurd regelmatig dat de kinderen uitgescholden of weggejaagd worden als ze water halen.Ze moeten dan veel verder lopen om water te halen.Een grote wens is dan ook dat ze een eigen waterput krijgen. (Inmiddels wordt hier druk over onderhandeld en zal het op korte termijn verwezenlijkt worden.) Een ouderpaar was aanwezig, zij koken en verzorgen de kinderen. Om het complex op te knappen moet het hout uit Abio komen zodat de ouders ook hun bijdrage leveren.
We doen wat boodschappen met usi Ellen en schaffen naast rijst en dagelijkse benodigdheden nog wat limonade en koek aan voor de kinderen. Alle aanwezige kinderen gaan op de foto.
We vertrekken en nemen nu vier meisjes mee die ook bij de Taberima’s in de kost zijn maar tijdens de kerstdagen thuis waren. Ze hebben wat cadeaus meegenomen zoals een kip voor Patari de zoon des huizes en kool en vruchten. Het is een vrolijk stel meiden en je kunt merken dat ze het leuk vinden weer terug te gaan naar Amahei.
’s Avonds praten we met de meisjes over hun bevindingen, ambities en toekomst. De meisjes zijn 17 en 18 jaar oud. Ze spreken hun dank uit aan de stichting TBA en vertellen wat hun toekomstplannen zijn. Serlina, Mira, Yanti, Dolfince en Yunita willen het onderwijs in. Desi wil verpleegkundige worden, Krestina, predikante en Foni wil economie, politicologie of rechten studeren. De meisjes praten gemakkelijk en vertellen dat ze ook graag willen helpen aan de opbouw van hun dorpen en hun broertjes en zusjes ook verder willen helpen. De houtkap in de omgeving komt ter sprake als het gaat over de keuze van de rechtenstudie. Om verder te kunnen studeren moet je naar Ambon. Dat wordt een probleem. Want hoe moet dat worden bekostigd? En waar moet je wonen in Ambon? Moeten ze niet eerst weer een jaar terug naar hun kampong om de feeling met de kampong niet te verliezen?Allemaal vragen waarop nu nog geen antwoord gegeven kan worden maar wel dichterbij komen als ze de SMA afronden.
De meisjes zijn ook geïnteresseerd in wat wij doen en vragen er over. De meisjes zijn goedlachs en geven aan het erg fijn te vinden in Amahei. Ze zijn zeer gemotiveerd om te leren ook zijn blij dat ze leren koken en andere vaardigheden mee krijgen. Wanneer Bung Jacob en usi Ellen erbij komen zitten worden er grapjes gemaakt , er hangt een gezellige sfeer. Onze indruk is dat ze heel goed met elkaar omgaan en dat het project zeker zijn investering waard is want wat deze meisjes leren nemen ze mee in de toekomst en zullen dat ook weer doorgeven.
Om het project veilig te stellen is het noodzakelijk dat er gelden binnenkomen om de continuïteit te waarborgen. Belangrijke punten hierin zijn onderwijs, huisvesting, onderhoud en begeleiding.
Wilma en Theo Papilaja
